با دیدن این فیلم انگار چند سطل آب روی سرم ریختند | سوژه زندگی علیرضا بیرانوند در فیلم بیرو هدر رفت
تاریخ انتشار: ۲۰ بهمن ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۳۳۸۵۹۹
امید نجوان، منتقد سینما: کافی است کمی (فقط کمی) به فوتبال علاقه‌مند باشی و مثل نگارنده فقط بازی‌های مهم تیم ملی را دنبال کنی تا متوجه شوی سوژه زندگی سخت و پرفراز و نشیب علیرضا بیرانوند چگونه خام‌دستانه در فیلم «بیرو» هدر شده و از دست رفته است.
دروازه‌بان چیره‌دستی که در یک مصاحبه تلویزیونی (پس از گرفتن آن پنالتی معروف کریستین رونالدو) گفت در مدت زمان کوتاهی که با چشم‌های بسته، توپ مهار شده را در دست‌هایش می‌فشرده، به روزهای سخت و دور و درازی فکر می‌کرده که کارگری و کار در مشاغل سطح پایین فقط بخشی از یک فعالیت اولیه برای رسیدن به عشق‌اش یعنی فوتبال بوده است و خیلی صادقانه گفت زندگی‌اش دقیقاً از روزی که علی دایی برای شستن و تمیز کردن ماشین خود به کارواش محل کار او آمده، تغییر کرده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
باید اعتراف کنم در تمام مدت نمایش فیلم، بی‌صبرانه منتظر بازسازی صحنه رویارویی اسطوره فوتبال ایران با بیرانوند جوان بودم و زمانی که نوبت به سکانس مورد نظر رسید، وقتی متوجه شدم همه بضاعت و توانمندی فیلمساز با عبور کسی از کنار دوربین (که یعنی مثلاً او علی دایی است!) و خزیدن پشت فرمان ماشین به پایان رسیده، احساس آدمی را داشتم که چند سطل آب روی سرش ریخته باشند!
«بیرو» می‌توانست یک درام ورزشی جذاب باشد و دست‌کم بخش عمده‌ای از علاقه‌مندان فوتبال را هم به این فیلم «مثلاً سینمایی» علاقه‌مند کند؛ البته اگر فیلمنامه‌نویس/ کارگردان روی پرورش مقطع خاصی از زندگی «علی بیرو» متمرکز شده بود و این حجم طویل از استخدام‌ها و اخراج‌های ورزشی این شخصیت را با چنین ضرباهنگ سریعی به خورد مخاطب نداده بود. ضرباهنگی که تدوین ناموزون و شتابناک فیلم نیز آن را دو چندان کرده و باعث شده مسیر ارتباط تماشاگر با معدود لحظه‌های احساسی فیلم هم خدشه‌دار شود.
شاید بتوان گفت تنها امتیاز فیلم، متوجه شباهت انکارناپذیر جوانی به‌نام حسین بیرانوند با چهره حماسه‌ساز جام‌جهانی در دوران نوجوانی است. ویژگی خاصی که البته جدا از شباهت ظاهری و فیزیکی، در مشابهت نام خانوادگی هم این نکته را تکمیل کرده است؛ بی‌آن که نسبت و قرابتی در میان باشد.
به این ویژگی‌ها می‌توان انتخاب کادر عریض برای قاب‌های فیلم را هم افزود که ظاهراً بخشی از تمهید فیلمساز برای تأثیرگذاری بصری بر مخاطبان بوده اما متأسفانه این نکته هم مثل کاربرد صدای شخصیت‌ها روی نماهایی که صحبت نمی‌کنند (نکته‌ای که ظاهراً قرار بوده وجه تمایز تدوین این فیلم باشد) به یک ویژگی شاخص فنی تبدیل نشده و فقط در سطح پلاستیک بصری باقی مانده است.
به‌نظر می‌رسد سازنده بیرو بیش از آنکه در اندیشه ساخت یک درام ورزشی جذاب و پرتحرک باشد، به فکر جذب تماشاگران فوتبال و رعایت نقطه‌نظرهای احتمالی سرمایه‌گذاران فیلم بوده و به همین‌خاطر از همان ابتدای ماجرا، از شخصیت علی بیرانوند یک قهرمان استثنایی بی‌رقیب و بی‌بدیل ساخته است. قهرمان بی‌جانشینی که براساس آنچه در فیلم به نمایش گذاشته می‌شود، در نوجوانی از این توانایی خارق‌العاده برخوردار بوده تا مثلاً با ضربه‌های کاشته، با سانترها و خصوصاً هنگام پرتاب با دست، مسیر حرکت توپ را در چشم طرفداران حریف جاودانه و در مقابل دهان باز آنها دروازه تیم‌شان را باز کند!
احتمالاً به‌دلیل همین تلاش برای اسطوره‌سازی ناشیانه بوده که فیلمساز در بخش‌هایی از سومین فیلم بلند و سینمایی خود، رعایت خط فرضی و خط نگاه بازیگران (یعنی بدیهی‌ترین اصول کارگردانی فیلم) را هم با تشویق علاقه‌مندان هیجان‌زده فوتبال تاخت زده تا به این وسیله، جدا از اشاره به استانداردهای مخدوش شده (خصوصاً در رأی و نظر هیأت انتخاب جشنواره) به ویژگی‌های یک اثر حاضر در بخش مسابقه بزرگ‌ترین جشنواره سینمایی کشور نیشخند بزند. جشنواره‌ای که سال‌هاست اعتبار اولیه خود را از دست داده و نمایش فیلمی با مشخصات بیرو در بخش اصلی آن هم حاصل همین مدعاست.
کد خبر 656064 برچسب‌ها جشنواره فيلم فجر بازیگران سینما و تلویزیون ایران عليرضا بيرانوند سینمای ایرانمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: جشنواره فيلم فجر بازیگران سینما و تلویزیون ایران عليرضا بيرانوند سینمای ایران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۳۳۸۵۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ادعای جنجالی ایران‌اینترنشنال؛ سردار علیرضا عسگری کیست و کجا زندگی می‌کند؟
انصاف نیوز نوشت: ساعاتی قبل یک رسانه‌ی فارسی زبان خارج کشور با انتشار گزارشی مدعی شد علیرضا عسگری با هویتی جدید در آمریکا زندگی می‌کند.
بر اساس ادعای ایران اینترنشنال سردار عسگری اطلاعات نظامی مهمی را در اختیار آمریکا قرار داده است و هویت شهید محسن فخری‌زاده، معاون وزیر دفاع در دولت روحانی که ترور شده و به شهادت رسید را برای آمریکا آشکار کرد.
در سال ۹۹ قوه قضاییه از اعدام فردی به نام رضا عسگری خبر داده بود.
سخنگوی وقت قوه قضاییه درباره‌ی جزییات پرونده‌ی رضا عسگری گفته بود: حکم مشابهی درباره کارمند بازنسشته هوافضای وزارت دفاع را اجرا کردیم. او در سال ۹۵ بازنشسته شد و بعد از آن به سیا وصل شد و اطلاعاتی که در تولید موشک هایمان داشت بخشی از اطلاعات را به سیا فروخت و از آن پول گرفت. بازداشت شد و محاکمه شد و محکوم به اعدام شد و هفته قبل هم اعدام شد. او رضا عسکری بود. بدانند که اشراف اطلاعاتی است. عسکری تحت رصد قرار گرفت و مستندات جمع شد و در نهایت حکمش اجرا شد.
برخی رسانه‌ها در آن مقطع زمانی مدعی شده بودند که فرد اعدام‌شده همان علیرضا عسگری است که در آن زمان با واکنش همسر آقای عسگری همراه شد.
اظهارات همسر علیرضا عسگریزیبا احمدی، همسر علیرضا عسگری، در تیر ۹۹ در گفت‌وگویی با خبرگزاری فارس گفته بود: همسر من علیرضا عسگری و معاون اسبق وزیر دفاع در زمان وزارت آقای شمخانی بوده و یک سرباز فداکار برای نظام مقدس جمهوری اسلامی بوده و خواهد بود. اتهام جاسوسی یک توهین به همسرم است.
همسر من اصلا جاسوس نبوده و نیست و در سال ٨٥ بازنشسته و در کشور ترکیه توسط اسرائیل ربوده شده است و تنها خبری که داریم این است که هم اکنون در شهر الرمله و در زندان آیالون در بند اسرائیل غاصب است.
همچنان از دستگاه‌های مربوطه پیگیر وضعیت همسرم هستم و حزب الله لبنان تایید کرده است که همسرم در زندان رژیم غاصب اسرائیل است.
tags # سپاه سایر اخبار
گل دیدنی عیسی آل کثیر به آلومینیوم (آلومینیوم اراک 0-2 پرسپولیس)